świadomość zmienia wszystko

znasz to uczucie pustki? gdy wokół jest tyle ludzi, a Ty czujesz, że nie masz z kim podzielić się myślami, które z prędkością światła zalewają Twoją głowę, że nikt nie będzie w stanie zrozumieć lub choćby wysłuchać, tego co chcesz przekazać.. tak mi brakuje kogoś, kto by chciał po prostu pobyć ze mną w takich chwilach, posłuchać, nie oceniając, nie lekceważąc, nie doradzając, nie próbując stłumić tego co czuję.. tak mi brakuje kogoś, przy kim mogłabym czasem pobyć słaba, smutna, zagubiona.. nie było mnie tu 20 lat, w moim drugim świecie, na blogu - przestałam pisać i zupełnie nieświadomie zatraciłam się w roli, którą tak dzielnie odgrywałam od dziecka, tracąc kontakt z samą sobą, przestając być tym kim naprawdę jestem, starając się żyć nieswoim życiem, żyjąc dla innych, w cieniu ich potrzeb i oczekiwań, z przekonaniem że właśnie to mi daje poczucie spełnienia.. bzdura! jak to jest, że przez tyle lat można żyć w takiej nieświadomości, w oderwaniu od siebie, starając się tłumić narastający w środku smutek i urazę, niszcząc wartościowe relacje, dając się przytłoczyć poczuciu osamotnienia i nadmiaru odpowiedzialności do tego stopnia, że zaczyna się szukać ucieczki z rzeczywistości, którą samemu się zbudowało.. dlaczego nikt mnie tego nie nauczył - by słuchać siebie, ufać swoim uczuciom, słuchać głosu ciała nie głowy, podejmować decyzje w zgodzie ze sobą, dbać o własne granice i potrzeby, by zatrzymać się co jakiś czas i upewnić, czy to wciąż właściwy dla mnie kierunek, czy robię rzeczy, które sprawiają mi radość, czy jestem takim człowiekiem jakim naprawdę chciałabym być z punktu widzenia własnych wartości i przekonań.. to straszne, ale nigdy wcześniej tego nie zrobiłam - nie zatrzymałam się, nie na tyle długo, by uświadomić sobie, jak bardzo się pogubiłam, a teraz tak trudno mi wyjść z tych schematów, pozbyć się niewłaściwych przekonań, wyleczyć rany i przezwyciężyć ten cholerny lęk przed odrzuceniem. samo życie, ale przynajmniej teraz już wiem, że to dobry kierunek..